Descansei no patio horizontal da repetitiva cor gris,

nun polígono de brisa, choiva e durmida nube.

Cun esguello da morte, habitei o dimensionado azibache de silencio.

Atrancábaseme o corpo no palíndromo universal,

e niso...

chegou o teu abril floritura.

Xa completei un xiro de cento oitenta graos de beleza,

e enzarrapiquei o cadmio polos meus dedos cun naufragar de primavera.

Imaxe e poema de

Sebas Anxo

"La Place des Bisous"

Hai tempo que teño a sensación de non pertencer a ningunha paisaxe. Tampouco a esta pero sí máis preto dela que de outra. Víase desde a ventá do apartamento en Rennes que nos deixaron. Tal vez algún día... 

Curación con soleil en Rennes. Curación sagrada. Cada día síntome mellor.

AMOR EN DÚAS PERSOAS (1ª e 3ª)    
Poema de ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO

Fora anunciado amor

súbitamente

Sebas Anxo. Mixta sobre papel. 2001

naquel templo traslúcido de ponlas e paxaros

I

Teño amor.

Veu paseniño co seu arrecendo suave

inquietando un corazón cheo de fume,

o fume da confusión

que tantas paisaxes esburaca.

Teño o amor.

Acariñeino nos meus beizos invisibles

moi preto da beira da loucura.

Deixoume unhas verbas insondables

tras invadir o meu espacio.

Teño o amor

adurmiñado pola brisa e sinto a súa presencia

envolta en soños desarmados

que corren pola néboa.

Teño o amor

e pérdome na paixón dos seus lindeiros.

II

Ten o amor adormecido pola brisa

invadindo o seu espacio.

Sente a súa presencia

envolta en soños desarmados

que corren pola néboa da indecencia.

Ten o amor e pérdese na paixón

enrelada polos dedos da ferruxe.

ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO. 

Do libro:

"NA AGONÍA DOS OUTONOS EN SILENCIO". Edicións do Castro